start

Hoi, ik ben dus robertje en ben twee meter lang
Hoi, ik geef en krijg les
Hoi, ik woon in Rotterdam
Hoi, ik werk in Zwolle
Hoi, ik geef nu 4 jaar les aan MBO niveau 4
Hoi, ik geef het vak spatial design, conceptontwikkeling of iets anders
Hoi, ik vind onderwijs onwijs leuk
Hoi, ik vind ook dat het heel complex (gemaakt) is
Hoi, ik krijg al 26 jaar les van docenten
Hoi, ik vind eigenlijk heel veel van dingen

Niet zo leuk maar wel bijzonder

Laatst vertelde een oud student van mij dat het goed ging met hem. Ik stelde deze vraag omdat ik hem al twee jaar niet gezien had. Hij was gestopt met de opleiding omdat hij niet zich niet kon vinden in de keuzes van de opleiding. De keuzes waarover hij het heeft zijn bestuurlijke keuzes geweest die invloed hebben gehad op de lesstof die hen werd aangeboden.

Het is vreemd om te bedenken dat een student geraakt wordt door strategische keuzes die het onderwijs maakt. Allemaal in het belang van de student. Want ontwikkeling is goed en verandering stimuleren wij. En niet iedereen past in het zelfde systeem toch?

Wat vind ik (Robert Hofstede 0796453) eigenlijk van het onderwijs

Deze student vertelde mij dat hij een tatoeage had genomen van een speeltuin. Zijn eerste tattoo, een speeltuin. Omdat hij had onthouden van onze lessen dat spelen het aller belangrijkste is in vormgeving.

Het gaat nu goed met hem, hij heeft een andere speeltuin gevonden.

foto: gezamenlijk overleg waar de meeste studenten met andere dingen bezig zijn

Wij hadden laatst hele mooie dure nieuwe tafels gekregen. Wat natuurlijk fantastisch is. Alleen toen kreeg ik de conciërge op mijn dak omdat deze tafels uiteraard niet bedoeld waren om aan te werken met je handen.

Toen zijn de studenten gestopt met hun handen en hebben ze met z'n allen geprobeerd de objecten in elkaar te denken.

foto: een moment van wachten

Onderwijs is een groot cruiseschip gevuld met gasten en bemanning. Iedereen heeft het verlangen naar een mooie reis die nog komen zal. De gasten hebben een ticket gekocht waar een bestemming aan zit. Wat ze weten is wat er verteld is over de tocht en alle extra’s die het schip te bieden heeft. Zwembad, tennisbaan, restaurants, cafés, bowlingbanen en nog veel meer! Iedereen die aan boord is, voelt zich top, top over wat komen zal.

Wie haalt trouwens de trossen op? En is er al bekend wie de er bij de bowlingbaan staat? Trouwens … moeten we nog iemand aannemen om al het entertainment te organiseren? En wie is eigenlijk de kapitein van dit schip? Op zichzelf staand zijn dit niet hele gekke vragen voor de bemanning van het schip. Zei het niet zo dat dit schip al aan het varen is.

We komen er gaandeweg wel achter want er is hierna een andere reis gepland die er direct op aansluit. In onderwijs ben je continu aan het varen en of alles nou duidelijk is maakt niet heel veel uit. We moeten, de tickets zijn verkocht en de gasten willen weg.

[Aangezien de beste stuurlui aan wal staan stappen we even van dit schip af.]

Ik geloof in een goed dialoog tussen student en docent waar geen tips en/of aannames worden gemaakt ik geloof in de tijd nemen voor elkaars gedachtes en ideeën voor zowel de docent als student. Ik neem niet voor niets een cruiseschip als metafoor. Een lompe grote machine die (als het vaart) een grote verantwoordelijkheid met zich meedraagt. Ik zou het onderwijs liever in de context van een mooie wandeling willen plaatsen. Een wandeling waarin je al lopend de elementen van het leven en het desbetreffende vak gaat tegenkomen. Waar deze wandeling zich plaatst vindt is gekoppeld aan het gene wat relevant wordt gevonden door student en docent. Een wandeling die gewoon kan veranderen en niet

vaststaat omdat er tien jaren plannen dossiers geschreven zijn. De docent is degene die de wandeltocht begeleid en de studenten zijn degenen die de invulling geven op alles wat de docent nog niet weet. Want docenten moeten eens gaan geloven dat de waarheid niet in hun lespakket zit. De waarheid is het gene waar je opzoek naar gaat met je student.

Oh trouwens! Het schip is al aan het varen en als de bemanning vragen heeft moeten ze maar even naar de leidinggevende gaan en vragen hoe het zit, die kan jou vervolgens haarfijn uitleggen dat je het zelf allemaal moet uitzoeken…

Laat ik beginnen met mijn dank uit te spreken naar mijn groepsgenoten. Anne & Simone, deze twee klasgenoten hebben samen met mij er voor gezorgd dat er een project is ontstaan waar ik enorm in geloof als het aankomt op goed kunst onderwijs. In de wandeling die wij samen maakte door het gebied van Alexandrium kwamen we al snel uit op een gemeenschappelijk gedachtengoed.

Wij Nederlanders kunnen blijkbaar enorm veel met water doen. Wegpompen, tegenhouden, begeleiden, verdampen en het uiteraard omzetten naar een lucratieve handel. Maar wat vindt dat water hier eigenlijk van? Wat is de identiteit van water? En wat als het een stem had?

Vanuit deze vragen kwam ook de fundamentele vraag terug die uiteindelijk het uitgangspunt van de opdracht zou worden; ‘Wat zouden wij kunnen doen voor het water?’

De opdracht vertaalde zich uiteindelijk naar het volgende uitgangspunt: Wat zou de docent vanuit zijn eigen vakgebied kunnen betekenen voor water? Wat zou de docent zelf willen doen omtrent het thema water? Op deze manier geven we het eigenaarschap van het vak terug aan de docent en zal de docent zelf de opdracht moeten formuleren. Dit is ook zo ontstaan omdat (in het geval van de voorbeeld casus die gepresenteerd werd aan de DBKV studenten) de economie docent bij het aanhoren van het project van dit jaar al zijn hakken in het zand deed. Omdat hij geen zin had om iets te doen waar hij zich niet in kon vinden. Weer iets doen vanuit de ander …

Juist daarom vragen wij aan de docent hoe hij/zij zich wilt verhouden tot het thema ‘water’.

Presentatie zelf:
Als ik terug kijk op de presentatie die bij dit concept hoorde merkte ik tijdens de presentatie dat we niet helemaal de juiste strategie hadden. Het concept was op zo’n dusdanige manier uitgewerkt dat het nog niet direct de verbinding zocht met de vakken maar meer de algemeenheid van het concept raakte. De ‘waterkit’ miste de letterlijke tools om die sparkle aan te zetten voor bepaalde vakken. Ook hebben we geen introductie gegeven hoe dit concept tot stand is gekomen (waarvan ik achteraf denk dat dit misschien wel het belangrijkste is). Dat zou ik nu ook anders doen, ik zou willen uitleggen dat dit ontstaan is omdat we juist de docent willen betrekken in de ontwikkeling van het project.

En hem/haar juist niet een uitgeschreven opdracht te overhandigen. Vervolgens kun je dan heel organisch overvloeien in de rustige ‘podcaststem’ van Simone. In versie 2 van de waterkit zou ik beter willen nadenken over de gereedschappen die in de kit zitten. Deze zijn belangrijk omdat hier de verbinding met de vakken gevonden moeten worden. Dit moet er namelijk ook voor zorgen dat de docenten leuke dingen willen ontwikkelen.

Ik ben enorm blij met dit concept, de samenwerking en uitwerking. Ik heb wederom gemerkt hoe hoog de kwaliteit is als je samenwerkt op dezelfde frequentie. Ik ben in een kort fragment uitgedaagd om niet eerst uit vorm te denken. De vorm komt, als het fundament goed gelegd is. Dit is iets waar ik in geloof en iets waar ik altijd vanuit wil vertrekken. Het lukt me niet altijd! Maar door deze groep ben ik even met mijn neus op de goeie feiten gedrukt en ben ik mij weer gaan beseffen dat vorm ontstaat uit een verhaal waar je vertrouwen in hebt.

Een reflectie op een waterkit

foto: water uit rotterdam

foto: waterkit voor docenten

foto: vergadering, kernwaardes opleiding (ICBD)

De workshop was een succes! De opdracht was geinspireerd op de uitvindingen van Ted Baars (zie link video).

Ik vond het mooi om te zien hoe je blijkbaar uit een heel klein idee een heel groot gebaar kan maken. In mijn lessen gaat het vaak over de grote lijnen van het project. Een project duurt meestal 9 weken en deze moeten allemaal gevuld worden.

De workshop zorgde voor een nieuw inzicht dop mijn studenten. Sommige studenten die normaliter minder goed mee draaide kwamen direct tot bloei.

De korte opdracht van de workshop deed mij inzien dat mijn lessen het grote geheel best even losgelaten mag worden om in het zelfde spectrum plezier te maken.

Er was een workshop georganiseerd in de les van Pavel. Ik merk dat ik het fijn vind om zo nu en dan even volledig uit die theorie te stappen. Het vele reflecteren, herschikken, context scheppen en leren heeft soms ook z'n nadelen.

Wat een verademing is het dan ook om weer eens iets te maken. Het idee was snel bedacht en snel uitgevoerd. Dinsdag stond er een zin genoteerd en de vrijdag daarop werd het uitgevoerd.

Je voelde dat de kern van de les bij het maken geaccentueerd was. En door de dominante rol van de theorie (wat ik uiteraard begrijp) voelde dit even als een verademing.

Doordat er bij veel van ons (de klasgenoten en ik) er heel veel nadruk ligt op het 'maken'. Zorgt een 'doen' les voor een soort van gemoedelijkheid. Ik denk dat het te komt omdat dit nou net het gebied is waar de meeste van ons zich veilig en niet onzeker voelen. Dit is het gebied waar wij snel oplossingen bedenken, waar wij niet bang zijn om te falen en geloven in wat wij doen.

In onderwijs wordt veel gebruik gemaakt van de wel bekende powerplintpresentaties. Op powerpoints in onderwijs (en uiteraard ook op andere plekken) wordt normaliter veel tekst gezet. Heel veel tekst, ik kan mij nog goed herinneren dat vorig jaar er een presentatie is gegeven door een klasgenoot die volledig korte metten maakte met de tekstuele powerpoints.

Een tekstuele powerpoint is niet meer dan een gigantische opgeblazen spiekbrief die soms zo cryptisch geschreven is dat het je meer doet afleiden dan focussen op het onderwerp.

Ik wil hiermee geen enkele docent aanvallen op zijn of haar presentaties maar ik heb het idee dat de studenten die hier zitten informatie op een andere manier beter tot zich nemen.

Powerpointpresentaties

Omdat ik dit dilemma vaker zag langs komen. Dat wil dus zeggen; het probleem dat de tekstuele informatie niet helemaal aankomt bij de studenten. Ben ik mijn kleine 'situatie schetsen' gaan tekenen om de woorden kracht toe te zetten.

Het resultaat werkt! De studenten zijn blij met de vertaling omdat (zoals zij zelf zeggen): 'Een verbeelding van dat moment kunnen maken.'

Een tijd geleden kwam ik deze lezing tegen van John Cleese. Ik werd getriggerd door de titel.

'John Cleese on Creativity In Management'

Ik hou van contrasten en dat bewees deze video ook nog maar weer eens. Het is een heerlijk betoog over wat creativiteit nou precies is.

En hoe dat in godsnaam toe te passen in Management? Ik kan iedereen deze aanraden te bekijken zijn ondervindingen zijn namelijk vindingrijk & uiteraard creatief

:)

Er staat nog een video op youtube met een hogere kwaliteit. Het was op een of andere miraculeuze reden niet hier niet te delen.

Wil je de betere versie zien? Kopieer dan deze link: https://www.youtube.com/watch?v=Pb5oIIPO62g&ab_channel=VideoArts

Creativity In Management enz.

Ik was door mijn archief aan het gaan en daar kwam ik deze video in tegen. Ik weet alles nog precies van deze dag/les/opdracht.

Wat ik mij heel goed kan herinneren dat we (ons groepje en ik) de totale essentie verloren waren van de opdracht die wij moesten afleveren later in de les.

We stonden in het soundstation en liepen als verloren kinderen in een zwembad die hun ouders kwijt waren geraakt tijden na het halen van een zout frietje.

Maar het magische gebeurd toch, er ontstond vanuit ons allen een soort natuurlijk vertaling naar 'iets'. Dit 'iets' was eerst een object dat was opgebouwd was uit alle materialen die wij op dat moment daar hadden. Dat 'iets' werd vervolgens op weer op het hoofd van Lowieke gedrapeerd en daar werden weer foto's van gemaakt.

Ondertussen werd alles gefilmd en voor we het wisten was er een folder ontstaan met allerlei bestanden die samengevoegd konden worden.

Nu zou je kunnen stellen dat de video inhoudelijk niet zoveel voorstelt. Maar voor mij staat het symbool voor het vermogen wat wij hier allemaal delen. Het vermogen om onze emoties in te zetten om er uiteindelijk iets van te maken. Muziek, fotografie, sculpturale kunst, video en montage.

Als maker sta je niet vaak stil bij de kwaliteit die je zelf beheerst. In de lessen worden de theorieën behandeld die gekoppeld zijn aan de context van de opdracht.

Ik krijg weer een lach op mijn gezicht als ik deze video weer terug zie. Het doet mij herinneren dat alles wat wij doen voor mij persoonlijk met een behoorlijke dosis relativering gedaan moet worden.